De verborgen naakte waarheid
De steeds minder verborgen naakte waarheid
Ik reageerde vandaag onder een bericht een tekst waarvan ik voelde dat ik mijn reactie ook breder heb te delen. Waar de verborgen delen in mijzelf zeggen dat ik dat misschien beter niet kan doen. Tegelijkertijd ‘weet’ ik dat al het moois in de verborgen naakte waarheid te vinden is.
Het ging over de overgang.
In dit geval in meerdere opzichten.
Mijn overgang kreeg bij mij letterlijk en figuurlijk nu iets meer dan twee jaar geleden die ommekeer.
Het was begin zomer ineens afgelopen met de menstruatie. Waar ik eerder erg onregelmatig was en me steeds afvroeg zou het zo zijn? Zat ik me nog lang af te vragen of het nog terug zou komen.
Ook emoties waren in de overgang gekomen. Eerder waren ook die erg onregelmatig. Wat mensen van mij misschien niet zouden verwachten. Je moet maar eens met mijn man praten zei ik dan vaak. Zeker vrienden of familie die dichtbij mij staan, die me dierbaar zijn, hebben me wel eens heel boos of onredelijk of zo machteloos gezien.
Komt het terug?
De afgelopen twee jaar is het stabieler en juist een vrijere onregelmatigheid. Anders. Het is meer de flow volgen ipv er tegenin gaan.
Ik herken nu wat er speelt. Leren je lijf te kennen. Je emoties te herkennen en vooral na mijn trainingen over geboorte imprints and trauma begrijp ik waar die boosheden vandaan kwamen. Daarover ga ik binnenkort nog meer delen.
Ik ben blij mensen te mogen ontmoeten die net als ik in die overgang zijn. Ja letterlijk en zeker nu in het Corona tijdperk ook figuurlijk.
De oergang naar meer liefde voor jezelf. Emotioneel was er ook die vraag of het onregelmatige nog zou terugkomen. Die niet fijne kanten van mezelf, waar ik mezelf zo in de steek kon laten
Mijn wijsheid de ruimte geven
Het antwoord op die vraag is Ja & Nee. Nee, want elk moment is nieuw. We mogen nu leven. Mede dankzij verschillende mensen die naast mij staan, kan de emotie die er is de volle ruimte krijgt. Vaak omdat ik nu de capaciteit heb vergroot in mezelf om bij de boze emoties, om mezelf terug te trekken.
Het is ook een ja. Want wat wel terugkomt is nu anders. Verdriet laat nu de laag eronder zien. Omdat ik mezelf niet meer in de steek laat.
Eigenwijsheid, wat ook een laag onzekerheid brengt en helpt smelten, omdat ik steeds meer voel dat ik niet anders meer kan. Hoe dan ook zijn er mensen die er iets van vinden. Dan kan ik beter mezelf zijn dan me anders voor doen.
Liefde kan ik nu in een ander perspectief zien. Dankzij al die prachtige pareltjes van tegenslagen, verdriet, onmacht te gaan zien. Want in die tegenslagen, verdriet en onmacht zitten de verborgen eigen wijze delen van mij, die ik niet durfde te laten zien.
Perfectie, is een kracht en een onmacht. Want daarin volg ik niet mijn impulsen als mijn hoofd er vanalles en nog wat bij denkt.
Mezelf laten zien voelt naakt. En toch is dat waar het in de kern bij iedereen op neerkomt. In die kwetsbaarheid is er zoveel herkenning. Of een spiegel van ongemak. Dat is ok. Ieder loopt zijn eigen pad van ruimte maken.
Ik laat mezelf niet zomaar meer in de steek. Ik voel wanneer ik in een emoties- met- oordeel zak. Ik draag mezelf dan. Omdat ik weet dat er mensen naast me staan die mij ook dragen als ik een beroep op ze zou doen.
Mezelf elke dag opnieuw weer ontvangen op dieptes en hoogtes die dat gevoel van volluit schitteren installeren.
Ditta
06-22779116