Vrijdag 8 januari had ik de ingeving voor de Ik- Retraite. Met als doel- terwijl het leven door gaat- ruimte te creëeren voor mijzelf én die dingetjes waar ik tegenaanloop te transformeren.

Je kent vast de ervaring dat als je een aantal dagen weg bent, dat daarna alles weer doorgaat en je inzichten vasthouden niet het makkelijkste is.
Met een glimlach kijk ik terug naar de eerste week.
Ik had bedacht een keer per dag door de weeks naar Facebook te gaan. Vorige week maandag plaatste ik één bericht.

ONDERLIGGENDE BEHOEFTES
Een van mijn keuzes in de retraite is nog maar 1 keer per dag en in het weekend niet op Facebook te zijn. Later die dag zat ik dan soms ineens wel met mijn mobiel in mijn hand. Ik koos er voor facebook niet te openen. Ik zag hoe ik toch getrokken werd om dan toch te kijken. Dat was natuurlijk niet nieuw.

Wat ik voelde was mijn lijf. De onrust. Bijzonder om zo bewust te voelen hoe mijn IK ontwenningsverschijnselen had.
Ontwenning? Ja! Van de dopamine boost. De trek terug naar Facebook, meerdere keren op een dag, samen met alle likes, de berichten en reacties, activeren dat stofje in je lijf. Dat is het fysiologische proces.
Wat betekent dit voor mij, vraag ik me af in deze Ik-retraite?
Ik herkende vrij snel de onderliggende emotionele behoefte. De behoefte om gezien te worden. Om erkenning te krijgen. Wie heeft er een like gegeven? Wie is het met me eens? Het kleine meisje in mij kwam naar boven voor die aai over haar bol.

SCHADUWEN VAN JE IK
In mijn leven en in mijn werk doe ik al jaren iets wat schaduwwerk heet. Dan kijk je naar deze behoefte. Naar het gevoel. Onder deze schaduw, dit gedrag om steeds naar Facebook te gaan om deze behoefte (hoe onbewust deze er vaak ook is) vervult te krijgen, laat zien wat vroeger niet vervult was, Het laat ook zien welke keuzes je maakte ter compensatie. Om te overleven. Voor mij is er een duidelijke spiegel naar hoe ik sta t.o.v. de ander.

IK EN DE ANDER
Een paar jaar terug deed een vriendin een Jungiaanse CADT analyse bij mij. Dat was reuze interessant. We zaten bij van der Valk in Nootdorp, in de heerlijke lounche stoelen. Er stond een tafeltje voor ons. Voor mij stond daar een heerlijke Latte Macchiato op en een stapeltje met kaartjes. Kaartjes met beelden, plaatjes en geen woorden. Marlies vroeg mij om ze intuïtief te kiezen.

JIJ LIGT NIET OP HET BORD
Alle gekozen kaartjes kregen een plek op een bord. Een uitspraak denderde toen bij mij naar binnen. Ze zei: “Ditta, jij ligt helemaal niet op het bord”. Het bord had een linker deel en een rechter deel. Een IK deel en een Ander deel. Al mijn gekozen kaartjes lagen in het veld van de Ander.
Ik was vooral dienend. Allemaal voor de ander. Ik herkende dat wel, want als er een vraag werd gesteld dan liet ik los waar ik mee bezig ben. Dan ging ik mijn dochter of mijn man, of mijn collega helpen.

SPIEGELENDE SITUATIES
Facebooks berichten en de behoefte om gezien te worden linken aan het lege bord. Aan mijn onderliggende behoefte. Waar ik in mijn schaduwwerk zie dat ik de leegte wil vullen. Met iets doen vaak gericht op de ander.

Als ik vroeger als kind mijn moeder op bed ontbijt bracht, dan werd dat beloont. Hard leren en goede cijfers halen ook. Die tijd zat zo in elkaar. Toen ze ziek werd, nam ik samen met mijn tweelingzus veel taken in het huishouden op ons.

Er was geen oog of ruimte of ervaring om te zien wanneer IK niet lekker in mijn vel zat. Door de tijd heen had ik het patroon geleerd om zelf mijn boontjes te doppen. Ik ben er ook heel autodidact door ge worden.
Ik voelde geen ruimte voor mijn persoonlijke dingen. Me toen laten zien en mij persoonlijk uitspreken was lastig. Dat stukje van mij lag in mijn schaduwen verborgen. Echter het verlangen om op mijn persoonlijke pijn gezien te worden was groot!
Marlies haar uitspraak gaven een extra duwtje in de rug om mijn Ik in relatie tot de Ander te gaan ontdekken. Hier is mijn persoonlijke Project Ik uit voort gekomen.

DE VOLWASSEN IK
Die IK in mij, dat kleine meisje, geef ik sindsdien meer en meer de ruimte. Die IK in allerlei nuances herken ik steeds beter. Ik voel waar er randjes die ik niet leuk vind aan mezelf. Zoals nu deze week dat ik niet naar Facebook ben gegaan.
Ik zie de relatie tussen de Ik en de Ander. Zonder vervorming van de ervaring en de verhalen die we er bij hebben. Mijn volwassen IK kan nu er voor mij zijn, als die behoefte om gezien te worden naar boven komt.

GLIMLACH OM JEZELF
Ik zie deze week de nuances van de nuances waarom ik zo naar de ander trek. Deze post gaat daar over. Ik kreeg deze Ik-retraite intuïtief als idee binnen. Nu een week verder moet ik glimlachen. Want ik kan dankzij deze retraite nog meer voelen en zien wat er in mij speelt. Welke keuzes ik maak en niet meer wil maken, Ik zie ook dat in plaats van elke dag een keer naar Facebook te gaan ik de afgelopen twee dagen niet naar Facebook ben gegaan. Ok, ok. Eerlijk is eerlijk. Ik zat vaak wel met mijn mobiel in mijn handen. Toen ik besefte waarom, kon ik deze weer opzij leggen.
Ook oordelen die er naar boven komen houd ik bij. Misschien gaat mijn volgende post daarover.
#krachtvanik #projectIk #schitteringrootsheid #leven