Het was geen einde, het was een begin
15 jaar geleden al weer verstilde mijn hart
Onze tweede kindje was in de 20ste week van de zwangerschap niet meer.
Wat ik toen niet kon weten is dat dat geen einde was.
Het was een begin. Een begin van het leren zien wie IK ben. Het was het begin van verdriet toe staan.
Alle verliezen in mijn leven. De sluizen waren dicht. Nu ging deze open. Ik schaamde me. Voor mijzelf. Dat ik zoveel verdriet had. Dat ik even niet verder kon.
Geboorte en overlijden
Want ik, ik ging altijd door. Toen mijn moeder overleed. Toen mijn vader overleed. Beiden te jong. Ik was er altijd voor iedereen. Ik stond daar bij de uitvaarten met een woord en een gedicht.
En was ik er voor Ditta? Nee die kwam op het tweede plan. Want die was toch sterk.
De sluizen gingen open. Ik bleek ook zo boos. Oh zo boos.
Waar kwam dat toch allemaal vandaan?
Nu weet ik dat er veel wat in mij borrelde niet de ruimte kon krijgen.
Met een zieke moeder. Met een zelf aangenomen wens om het goed te doen op school.
Die emoties het kwam allemaal eruit. In een grote vloed. Niet een paar dagen, nee weken lang.
Ik weet nu dat er eb en dat er vloed is.
Dat tranen er mogen zijn.
Dat boosheid zijn functie heeft.
Dat ik het leven in volle omvang omarm.
Met de ups en de downs.
Met de geboortes en het overlijden.
Alles is onderdeel van het leven.
En dan tussen deze twee momenten in?
Die twee momenten van komen en gaan
Beseffen we vaak onvoldoende wat er echt toe doet.
Nemen we veel aan voor vanzelfsprekend.
Tussen deze momenten mag je leren luisteren naar je hart.
Mag je leren voelen wat jij wilt.
Mag je dat dan leren uitspreken op een respectvolle volwassen manier.
Deze lessen heb ik allemaal door de jaren heen geleerd.
Dat was niet allemaal even makkelijk.
Toch ben ik blij en voel ik me rijk.
Leef ik het leven voluit.
Het verlies van mijn moeder, mijn vader en Venne en morgen (28-04) precies een jaar en een dag nadat we jou moesten laten gaan, moesten we ook Jaromir* het tweelingbroertje van onze jongste laten gaan. Ik weet nu, terugkijkend hoe transformerend en daarmee vormend deze ervaringen voor mij zijn geweest.
Dit maakt dat ik alleen nog maar voluit wil leven. Schitteren in grootsheid. Dat is wat we allemaal mogen doen. Met respect voor ieder om je heen. Ieder die daarin zijn of haar eigen pad te bewandelen heeft.
Omarm je zelf Omarm het leven.
Ditta
—————————————————
Dank aan Petra Brekelmans van Tweeling Engeltjes voor deze mooi kaart van onze lieve Venne*, onze tweede dochter en engeltje om ons heen.