Ik herbeleefde mijn geboorte
Ik herbeleefde mijn geboorte
Gisteren herleefde ik mijn geboorte opnieuw.
Dat klinkt misschien wel heftig. Is dat het wel? Aan de ene kant niet. Aan de andere kant wel. Hoe dat juist wat moois kan brengen op weg naar in al je grootsheid die in je zit te beleven en te delen, ik leg het in deze blogpost graag aan je uit.
Vaak zijn we niet bewust hoe je steeds opnieuw dezelfde ervaringen herleeft. Op het eerste oog is het anders. De situaties zijn anders, de mensen zijn anders, en toch als je echt op een andere manier kijkt, herleef je iets opnieuw, keer op keer op keer.
Verschillende films met zelfde thema
Het is een film, met een zelfde thema, met andere acteurs en misschien wel vindt het in een andere omgeving plaatst dan het origineel, met een steeds weer zelfde onbevredigend resultaat.
Hoe dit werkt zal ik met twee voorbeelden laten zien.
Ook zul je hierdoor ervaren dat het best handig is om te weten dat je een patroon herleeft. want daardoor herken je mogelijk eerder dat je ergens inschiet. In een manier van doen die niet meer voor je werkt.
Voor ik hier de diepte in ga, wil ik eerst de vraag beantwoorden waarom het fijn is om dit te weten. Waarom zou je willen doorzien dat je een ervaring steeds in verschillende settings herbeleefd?
Misschien heb je zelf al gelijk het antwoord. Het is zelfs essentieel. Want als je eenmaal een terugkerend patroon kunt doorzien, dan komt het moment dat je een keus krijgt. Om anders te handelen. Waardoor je ook een ander resultaat krijgt.
Ok hier komt de eerste keer dat ik besefte dat ik mijn geboorte herleefde. Dat was vorig jaar begin oktober. Ik was bij een training, nota bene over geboorte imprints van Anna Verwaal.
Altijd eager om iets te leren, zat ik op een van de stoelen vooraan. Vlak voor de lunch stak ik mijn vinger op om een vraag te stellen. Anna ziet dat en zegt: “Ditta is het ok om even te wachten met je vraag, we gaan zo lunchen. Dan kunnen we dit onderdeel nog afronden.” Mijn antwoord was natuurlijk: “Prima”.
Echter: Even later stak iemand anders haar vinger op. Gek genoeg ging Anna daar uitgebreid op in. We gingen daardoor veel later dan gepland lunchen.
Ik was even verbolgen. Baalde natuurlijk. Voelde me opzij geschoven. Ik wilde tussendoor mijn mond open doen, maar deed dat toch niet.
Tot ik deze scenes door mijn hoofd herhaalde en ineens herkende als de herleving van mijn geboorte.
De Parallel
Hier komt de parallel. Ik was vrij eager om in deze wereld te komen. Bij 37 weken werd ik als eerste van een tweeling geboren. In die tijd was het doen van een echo niet gebruikelijk. Vrijwel direct na mijn geboorte had mijn moeder samen met de arts (toen in 1970 deed de huisarts de bevalling thuis) door dat er nog een kindje moest komen. Dat vroeg gelijk om actie. Ik werd opzij gelegd. Alle aandacht was nodig voor dat kindje. Mijn tweelingzus. Ze lag niet gunstig. Ze lag letterlijk dwars. Er moest een ambulance bij komen. Dat duurde best lang. Voor ik echt aandacht kreeg waren we uren verder.
Zie hier de parallel. De herleving met nu naast de diepe pijn ook frustraties. Wat vooral zit in dat ik even moest wachten. Dat er een ander wél aandacht kreeg en ik niet. Dat babietje dat ik toen was kon natuurlijk niet veel. Mijn biosysteem huilde misschien wel. Dat weet ik niet meer. Ik deed misschien wel mijn mond open. Toch bracht me dat niet de aandacht die ik als babietje had willen krijgen.
Vorm van zelfbehoud
Als vorm van zelfbehoud schiet mijn biosysteem soms nog in de freeze. Een stand die ik maar al te goed ken. Als er aandacht voor iets of iemand anders nodig was kon ik goed de kameleon zijn. Mijn mond dichthouden. Op de achtergrond blijven. Ook ging ik oppervlakkig ademhalen. Afwachten wat er zou komen. Afwachten wanneer er ruimte kon zijn voor mij. Wat vaak niet kwam.
Toen kwam het nog een keer
Afgelopen weekend herkende ik dit patroon weer. Ik wilde met mijn man e.a. in huis doen. Hij wilde alleen nog eerst wat anders doen. Tot zover nog niks aan de hand denk je. Prima zei ik. Ik ging naar beneden en had ineens door dat ik in een wachtstand zat. Ik ging suf een beetje op internet scrollen. Ik ging niks voor mijzelf doen. Ik zat in een vorm van freeze.
Deze of welke vorm van Freeze ook, is op de achtergrond een remmende factor
Mijn ervaring inmiddels is dat dit voor meer mensen geldt.
Het zijn stuk voor stuk prima mensen. Ze hebben alles op orde. Ze zijn slim. Ze zijn attent, sociaal, zorgzaam. Ze hebben ook best veel voor elkaar gekregen in het leven. Ze zijn makkelijk in het contact.
Niet alles komt tot uiting!?
Toch komt niet alles tot uiting. Terwijl ze diep van binnen weten dat het er wel in zit. Ze zijn eerder wat voorzichtig. Ze herkennen dat ze ook als Kameleon zich goed kunnen aanpassen in situaties. Ze zijn kunnen veel voor een ander doen. Echter nu voor jezelf….
Ze hebben al veel gezocht naar een oplossing. Veel gedaan (therapie, visualiseren, affirmeren, Eft, trainingen, workshops etc. etc.) Alle coachvragen zijn gesteld. Alle inzichten en aha momenten zijn er gekomen. Toch kon de benodigde en bedachte en logische beweging niet of niet volledig gemaakt worden.
Het autonome zenuwstelsel schoot en schiet nog te vaak in actie. In de beschermstand. Dat stelsel is vernuftig. Heel sterk. Het procest informatie ook miljoenen malen sneller dan je bewust brein.
Er kan iets, bijvoorbeeld het feit dat iemand een blauw t-shirt aan heeft, je trigger zijn. Een trigger waarvan jij bewust geen besef hebt. Die trigger activeert wel de freeze. Zo werkt je autonome zenuwstelsel. Je kunt daar met je goede gedachten, je visualisatie, je goede gedrag niet tegenop! Het vraagt een andere aanpak.
Ik besef dat vele mensen een soort van impliciete en expliciete ervaringen hebben opgedaan in hun leven die voor beperkende patronen zorgen. Door deze patronen lukt het niet te schitteren in grootsheid. Lukt het niet alles tot uiting te brengen, zoals je met je gevoel & verstand weet dat het in je zit.
Voorbij de freeze
Voor mij is dit dé aanleiding om te starten met de Kracht van Ik maand. Een maand waarin ik je meer inzicht zal geven in hoe dit nu precies werkt.
Kennis en informatie maakt nog geen verschil. Ik zal je ook handvatten geven. Gewoon praktische oefeningen om voorbij die freeze te komen. Zodat er letterlijk en figuurlijk meer ruimte komt en de benodigde beweging meer vanzelf komt. Door je intuitieve impulsen te volgen.
Wanneer: De Kracht van ik maand start 23 maart 2020
Hoe doe je mee: We ont-moeten elkaar via 8 zoomsessies, Varierend van 30 minuten tot 1,5 uur.
Het is een mix van 4 inhoudelijke zoomsessies om je meer inzicht in dit fenomeen te geven en 4 coach-vragen sessies. Met deze 8 sessies geef ik je graag verdieping rondom deze thematiek.
Het vraagt een andere manier van zijn en doen
In dit verandering van Tijdperk is het tijd om dingen anders te doen dan je gewend was. Hierdoor zal jouw Ik op een hele andere manier de ruimte krijgen. Niet meer door hard te werken, en door je freeze heen te forceren. Nee door jezelf anders te gaan zien en vanuit impulsen en flow te gaan leven
Meer info en gelegenheid om aan te melden vind je hier.
Brengt het je niets – Garantie
Ik hoop dat jij jezelf de ruimte geeft om hier aan mee te doen.
Het is een mooi cadeau aan jezelf. En mocht die maand echt niets brengen? Dan ben ik de beroerdste niet. Dan ontvang je jouw bijdrage voor je deelname gewoon weer terug.
Voelt dit kloppend voor jou? https://www.e-act.nl/cart/do/add?a=772&p=41853.
Wie weet zie ik je 23 maart 2020 bij de eerst Zoomsessie!
Schitterende groet,
Ditta
06-22779116