Olympische discipline

Ik had de valse hoop dat als ik alles onder controle had dat als alles klopte dat alles dan ook soepel zou gaan. Dat alert bewegen, zoals ik het nu noem, werd tot in de finesse uitgewerkt. Als het een Olympische discipline zou zijn, zou ik zeker een medaille winnen.

Het ging zo ver dat toen ik als tiener met een zomer baantje en later als jong volwassen tijdens mijn studie ging schoonmaken, ik alles zo teruglegde als dat ik het gevonden had. Je zou niet weten dat ik geweest was, behalve dan dat het hele huis spik en span schoon was. Deze mensen waren dan ook altijd heel blij met mij, zo kun je je misschien voorstellen. Nu, nu zie ik dat het een gevolg is van mijn coping gedrag.  Het was een verslaving: alles heel precies willen doen. Die valse hoop is net als voor de persoon die een fruit automaat speelt en toch vrij regelmatig wat wint. Dat bekrachtigd het blijven spelen.

Ik liep leeg op mijn alertheid en nauwkeurigheid

Dit gedrag nam ik natuurlijk mee in de rest van mijn leven. Wat thuis wel fijn is want het kan best opgeruimd zijn. Het werd vervelend toen ik die alertheid en nauwkeurigheid ook van de anderen verwachtte. Het werd met name vervelend toen ik er op leeg liep omdat ik het idee dat ik alles maar alleen moest doen.

Tot ik ook merkte dat IK niet meer wist wat IK nu wil. Als je  opstaat omdat iemand iets van je vraagt, zonder te weten of dat is waar IK nu wat mee moet of wilde doen. Ook kwam de vraag of ik hier mijn kind wel mee hielp.

Vriendinnen zeiden toen de krukken van onze zoon in beeld kwamen, dat ik IN de verantwoordelijkheid sta van hem. Dat zinnentje moest even binnenkomen. En ik moest bekennen dat dat wel klopte. Dat was nu een paar zomers terug. Sindsdien ben ik me dat zo bewust geworden dat ik nu elke keer kan kiezen. Ik zing dan in mijn hoofd wel eens “Doet ze het of doet ze het niet”.

Nu neem ik elke ochtend de tijd mezelf bewust te ontvangen.

Deed ik dat dan niet al met mijn meditaties? Deze vraag komt van mijn nieuwsgierige hulpvaardige ik. Zij wil toch dat schouderklopje. Ze willen niet horen dat ze het niet goed doet.

Het is een ja en nee. Ik nam wel tijd voor mezelf. Dus ja ik ontving mezelf door ruimte te maken voor mezelf.  Ik wandel vrij regelmatig en dat is ook Ditta-tijd. Nu was dat het begin.

Mijzelf echt ontvangen is heel anders, nu ik dat de afgelopen weken de aandacht heb gegeven, kan ik dat in alle eerlijkheid beamen.

Het is bewust alle energie in mijn lijf voelen. Het zijn mijn voeten die zich verbinden met de aarde. Het is mijn hart rondom dat ik mag voelen. Ik voel mijn onderrug.

Het is na het slapen het weer in dit lijf komen. Dan volledig.
Eerder was dat niet bewust. Met het gevolg dat als er een appél op me wordt gedaan dat dat dan me weg trekt van mezelf.

Mezelf volledig ontvangen, geeft me volledige keuze ruimte. Het brengt me in een centrum van overzicht, van kalmte in een wat er dan ook maar om je heen gebeurd.

En in dat centrum kan ik kiezen. Al is het maar om pas 5 seconden later wel die beweging te maken. Dan met bewustzijn.

Ben nieuwsgierig, weet dat je Krachtige Ik op zoveel meer manieren jou de ruimte geeft. In je lijf, in dit leven, in het hier en nu. Jezelf ontvangen.

Ditta van Vark-Beun

Wil je hierover eens van gedachten wisselen?