Lessen van een lichaam – Deel 3

Zelfomarming

Dan is er de hoop. De stille hoop. Het is dinsdag ik voel voor het eerst dat het zachter is. Zou dit de kanteling zijn?

Ik word me bewust van deze gedachte. Ik weet dat hoop een energie is. De hoop is zeker belangrijk omdat het mensen een vooruitzicht biedt. Toch is hoop nu ook wat we anders mogen gaan zien. Ik voel ik dat hoop mij naar buiten trekt. Buiten de realiteit van het nu. Buiten mezelf. Hoop gaat over iets in de toekomst. Daarmee ben ik niet in het hier en nu.

Ik herhaal dit nog eens voor mezelf. Hoop trekt mij naar buiten. Buiten mezelf. Hierdoor is heling niet volledig mogelijk is. Omdat ik haast niet in mijn lichaam zit. Ik ben blij met deze observatie. Het helpt me verder bewust te worden.

Nu ik dit schrijf zijn we twee dagen verder dan mijn bericht over de lessen van een rug deel 2. De pijn was weer wat vervelender. Wat me zo in teleurstelling kan brengen. Ik herken dan hoe ik getrokken kan worden tussen hoop en verwachting aan de ene kant en teleurstelling dat het anders gaat aan de andere kant.

Ik nodig je uit daar ook eens op in te tunen. Wellicht kun je voelen dat je dan niet in het nu bent. Dat je ‘mind’ er wat van maakt. Dat dit een je eruit trekt. Het maakt dat je weer weg gaat van jezelf. Om dan weer te beseffen dat er alleen nu is. Er is alleen wat er is. Dat vraagt om te zijn met alle sensaties in mijn lijf. Zonder oordeel.

Ik zie de twee delen in mij. Het kleine jonge meisje Ditta dat zich aan hoop kon vastklampen. Ja dat is een overlevingsmechanisme. Ook is er de volwassene in mij. Die observeert. Die registreert. Ik voel dat het kleine meisje het zo kan overnemen. De regie over mij welteverstaan. Dat kleine meisje dat zoveel onmacht heeft ervaren. Dat in een melancholie en dus die teleurstelling kan schieten. Voor ik het weet ‘zak’ ik er in weg. Tot gevoel van onmacht en depressie aan toe. Ik ken dat zo. Ze staat nu als het ware aan de deur kloppen. Want ze wil gehoord, gezien en erkend worden in haar gevoel van onmacht!

En ik doe graag open. Maar anders dan ik gewend was. Ik ben me bewust van deze nuances in mij. Ja ze zijn subtiel. Ja het heeft een tijd gevergd om hier bewust van te zijn. Weet je, het is zo mooi als je dit bewustzijn gaande weg ontwikkelt. Gun jezelf dat pad, de tijd en de ruimte. Het is met vallen en opstaan en dat mag. Want het zien van deze twee delen in mij maakt dat ik kan kiezen. Ik kies ervoor om de volwassen Ditta de regie te geven.

Deze volwassen Ditta doet open. Ze laat het kleine meisje binnen. Dat meisje dat zo vaak niet gezien is. Zo vaak die arm van haar ouders om zich heen had willen hebben. Dat op anderen is gaan projecteren. Als vervanging. Nu ben ik die volwassene. Ik laat haar niet in de kou staan. Ik voorkom wel dat ze de regie in mij overneemt.

Ik herken het dubbele bewustzijn. Being Aware of being Aware werd dat genoemd bij Mastering Alchemy.  In de NLP noemen ze het de metapositie. Ik voel als mens van vlees en bloed een druk in mijn onderrug. Ook dat registreer ik. Ik laat mijn verbeelding naar mijn kleine meisje gaan. Ik neem haar in die verbeelding op schoot. Ze vlijt zich tegen mij aan. Het is ok. Jij bent ok. Je bent welkom met al je emoties.

Ik ben blij dat ik al deze nuances al deze fragmenten in mij zo kan observeren. Heling omvat zoveel dimensies. We zien vaak alleen de fysieke kant. Het is voor mij een reis van ‘en-en’. Ik ga over twee weken weer naar de manueel therapeut die egg shell behandeling doet. In zachtheid de wervels ruimte geven. Niet door te kraken. Nee door het zo aan te raken dat het een kleine beweging krijgt. In mijn trauma trainingen werd me duidelijk dat soms te groot zaken willen aanpakken. Dat raakt helaas nog meer de overleving aan. Het is als het druppeltje water dat er mag zijn. Dat voedt en effect heeft.

Het mentale en emotionele en spirituele speelt bij heling een essentiële rol. Dat kleine meisje in mij geeft dat aan. Die is vaak niet gekoesterd als ze verdiet of pijn had. Die stond er vaak alleen voor. Alleen kende ze goed. Niemand kon haar helpen. Daarom  koos ze vaak ook dat pad van alleen haar boontjes te doppen omdat ze daar wel controle over had. Want ze zag de onmacht van haar ouders in het gezin en wist zich daar soms geen raad mee.

Nu weet ik als volwassene hoe mijn ouders hun best hebben gedaan binnen de mogelijkheden die ze hadden. Het is een andere generatie met een ander pad. In het spirituele vlak voel ik waardering en dankbaarheid voor wat wel voor ons konden doen. Wat ze bij mij hebben aangeraakt en wakker gemaakt.

Mijn gedachten bewust worden, mijn emoties de ruimte laten, het doet er allemaal toe. Het is en-en.

Ben jij bewust van de gelaagdheid van te verwerken pijn?

Realiseer jij je dat het als een kubus is met zoveel vlakken?

We kunnen de verschillende facetten die meedoen in verwerken van trauma niet meer overslaan.

Hug

Ditta

Iedereen heeft moment dat je zoekt naar houvast. Dat je het even niet meer weet. Ook de wens om vol te leven. In aanwezigheid bij alles wat zich aan dient. Wil je eens van gedachten wisselen met iemand die dit zo diep van binnen kent? Voel je welkom:  plan een gratis moment met mij in.

Ditta

#krachtvanik
06-22779116