Selecteer een pagina

Na verdwalen weer thuiskomen

door 18 mei 22

Na verdwalen weer thuiskomen

Het was een zonnige dag een weekend in september 2019 ik was samen met schitterende mensen bij een retraite. Aan de omgeving lag het niet. Zo schitterend als het buiten was, zo voelde ik me niet. Ik zat vast. Ik had één mantra in mijn hoofd.
“ik kan niet meer geven”.
“ik kan niet meer geven”.
“ik kan niet meer geven”.

Mijn hele systeem ging, bij een oefening om ontvangen en geven als een Lemniscaat te laten ervaren, in de freeze. We gingen van tweetallen naar viertallen. Ik dacht, nieuwe ronde nieuwe kansen. De oefening was in stilte. Maar ook nu weer hoorde ik in mijn hoofd de wanhoop van mijn eigen stem.

“ik kan niet meer geven”.
“ik kan niet meer geven”.
“ik kan niet meer geven”.

Dat punt was een van de grootste onmacht.
Dat punt ontdekte ik dat díe manier van geven niet meer werkte.
Ik ontdekte hoe dat een overlevingspatroon.
Een mechanisme dat mij staande heeft gehouden.
Geven aan de ander om maar gezien en gewaardeerd te worden.
Die manier kon ik niet meer opbrengen.

Hoe dan, wat dan, de chaos en paniek sloop naar binnen.
Die wilde mij overnemen.
Gelukkig had ik mijn Wijze Ditta, mijn grote IK in mijzelf al meerdere keren, op momenten dat het er niet toe deed geoefend om er voor de kleine Ditta, de kleine ik te zijn.
Sit and be with it, was dan de opdracht van de Wijze Ditta.
Ben met de emoties.
De groep ging door.
Ik zat alleen met al mijn eenzaamheid en dit besef.
Sit and be with it.
De tranen vloeiden volop.

Deze weken reiken veel mensen, mijn klanten, vrienden naar me uit, of ik naar hen. Ze ervaren hun dieptepunt. Ik sta naast hen. Ik maak ze attent van de verdwazing van de kleine ik. Ik vertel ze dat ze 100% ok zijn. Ik ben nu de grote IK tot ze zelf weer beseffen dat ze 100% ok zijn. Zo komt er ruimte om hun Wijze IK te oefenen om die rol te vervullen.

Dit voelt voor mij zo mooi. Ze sacred.
Dat ik dit kan en mag doen. Dat mensen mij benaderen. Wetende dat ik ze nooit veroordeel. Dat ik met mijn energie naast hen sta. Ik neem het niet over. Ik bekrachtig ze, en moedig ze aan. Ik maak ze bewust van de kanteling in hun leven.
Het geven is zo anders geworden.
Ik voel me als thuisgekomen.

De bloedmaan van afgelopen maandag die in Schorpioen staat, mijn teken, raakt diepe donkere stukken in mensen aan. Dat brengt met de oude thema’s, pijn, verdriet, boosheid, frustratie, onmacht, noem maar op naar boven. Met een reden.

De reden is dat alles wat toen niet gezien en erkend is nu de ruimte krijg. Die ervaringen waarvan lijkt dat je weer terug van af bent, die nu die oude pijn naar boven brengt, is er om nu de gave die is weggemoffeld weer te zien én de ruimte te geven. Met alle liefde en compassie voor je kleine ik. Die ik die toen die pijn en emoties niet kon dragen en is gaan vechten, vluchten en bevriezen. Dat, dat hoeft niet meer.

Dit is wat velen nu ervaren. De groei van de kleine ik naar de grote IK.
Die grote IK die op een andere manier mag geven. Ook dan zal jij thuiskomen.

Ram Das zegt het heel mooi. “We only walk each other home”.

Ik sta naast je.

Hug,

Ditta

Soms voel je je verdwaald, ervaar je onmacht en frustratie. Wat ik nu ga delen is misschien gek. Want ik denk dan Yes! Mooi. Want als je in die onmacht en frustratie kunt vinden wat weggemoffeld is, wordt je heel.

Voel je welkom:  plan een gratis moment met mij in.

Ditta

#krachtvanik
06-22779116

Rust in de ziel is het grootste geluk“- Chinese wijsheid