Verdriet heelt
Ons katje moesten we laten gaan
Maandag vroeg in de ochtend heb ik onze hele lieve en zo sociale kat van slechts 10 maanden moeten laten inslapen. Ze was het leukste beestje dat ik ooit heb gehad. Ze had een borstonsteking. Ze leek er boven op te komen. Helaas herstelde ze toch niet.
Symbolisch is de plaats van haar ontsteking. In het deel van hart en longen waar ook verdriet zit.
Het is zo verdovend.
Ik voel zoveel verdriet. Al mijn verliezen worden aangeraakt. Van mijn moeder die overleed al in 1995, van mijn vader die overleed in 2000. Te jong beiden. Van mijn meisje Venne* in de 20ste zwangerschapsweek. Van mijn tweelingzoon Jaromir* precies een jaar later. En van mijn een-eïige tweelingzus in de buik. Dat was het eerste verlies. En nu onze lieve Kat Dazouri.
Het raakt en heelt diep. Het voelt als de hemel en de aarde. De aarde geeft ons nu ruimte te helen. Soms met een duwtje in de rug. Voor ons is dat het verlies van dat oh zo lieve beestje.
Ons hoofd had zo graag nog 15 jaar met haar geleefd.
Mijn ziel weet dat het passend is.
Ik zeg wel eens tegen mijn klanten dat de acteur de emoties ervaart. De acteur heeft deze ervaringen bedacht. Allemaal op het pad van te zijn wie je daadwerkelijk bent. Om voluit te leven.
Oh wat mis ik haar en oh wat is dit een rijke ervaring.
Ditta