Een van mijn eerste klanten in 2007 vertelde dat ze een fladderaar was geworden. Ze begon aan een leuke baan. En dan na verloop van tijd moest ze weer weg. Let wel omdat ze dat zelf wilde. Als het leuker werd werd het ook spannender. De druk kon ze niet aan.

In onze coaching diepte ik het in het hier en nu uit, door te kijken naar wat het gevoel nu is en of ze een vroege herinnering erbij kon halen waar ze ook dat gevoel en oordeel voelde.

Ze vertelde dat ze vol trots in de kleuterklas aan het tekenen was geslagen. Ze had een prachtige tekening gemaakt. Ze was trots als een pauw.  Dat kon ze in detail en ook nu weer met trots vertellen.

En toen sloeg het nootlot toe. De juf liep langs. Ze blafte: “wat zit jij daar te doen Monique? Je moet wat anders doen. Dit hebben we niet afgesproken!”

Ze griste de tekening onder haar handen weg en scheurde het in stukken voor haar neus.

Mijn klant kwam ter plekke in dat gesprek tot het inzicht dat ze daar haar creativiteit heeft weggeduwd. Het was als bal onderwater weggeduwt. Ze is sindsdien gaan fladderen van hot naar her. Echt weer creatief zijn? Dat lukte steeds niet. Dat was eng.  Ze had nu door dat zelfs een optrekkende wenkbrauw van haar baas kon haar al buikpijn geven. Of die licht stemverheffing kon haar al in elkaar doen kruipen.

Zo’n ogenschijnlijk kleine handeling kan grote gevolgen hebben.
Het kan juist als je het ongemakkelijke onder ogen durft te zien je prachtige talent weer ruimte geven.

Heb jij ook talenten die door omstandigheden verweg zijn gestopt?

Ditta van Vark-Beun